Climate, frozen in time
During temperate climates, there is a natural pump in the oceans: currents direct warm water towards and cold water away from the poles. Through this and through storms, the water layers are mixed and enriched with oxygen. With its help, microbes decompose the organic material, the „marine snow“, that constantly trickles down to the seafloor.
If the climate becomes too hot, the oceanic pump and mixing of the water bodies come to a standstill and the oxygen input ceases, the „air“ becomes scarce. Such a lack of oxygen in the oceans can even spread globally. Thus, the „marine snow“ is barely decomposed, it accumulates on the seafloor. With time, the organic-rich mud turns into black mudstone.
Even today, there are an increasing number of such areas in the oceans. These „dead zones“ are inhospitable for living creatures.
Versteend klimaat
Wanneer het klimaat gematigd is, is er een natuurlijke pomp in de oceanen: stromingen leiden warm water naar de polen en koud water weg. Hierdoor en door stormen mengen de waterlagen zich en worden ze voorzien van zuurstof. Met behulp daarvan breken microben het organische materiaal af, de „zeesneeuw“, die voortdurend naar beneden sijpelt.
Als het te warm wordt, komen het pompen en mengen tot stilstand en stopt de zuurstoftoevoer, de „lucht“ wordt schaars. Een dergelijk zuurstoftekort kan zich zelfs over de hele wereld verspreiden. De „zeesneeuw“ wordt dus nauwelijks afgebroken en hoopt zich op op de zeebodem. De tijd verandert de organisch-rijke modder vervolgens in zwarte kleisteen.
Zelfs vandaag de dag zijn er steeds meer van dit soort gebieden in de oceanen. Dit zijn onbewoonbare „doodszones“ voor levende wezens.